سلام پرتوکار

ایمپلنت های سینه انواع مختلفی دارند و اکثرا پروتزهای تک لومنی هستند که ژل سیلیکونی درون پوسته ای سیلیکونی الاستومری قرار دارد. هنگام کاشت پروتز یک کپسول فیبری در اطراف ایمپلنت تشکیل می شود. در مواردی که پارگی ایمپلنت اتفاق می افتد در واقع پوسته الاستومری شکسته می شود و باعث خروج ژل سیلیکونی می شود. پارگی درون کپسولی سیلیکون زمانی اتفاق می افتد که پوسته الاستومری پاره می شود اما کپسول فیبری اطراف آن سالم می ماند. سیلیکون به راحتی از کپسول خارج نمی شود و تشخیص آن به صورت بالینی یا از طریق ماموگرام بسیار مشکل است. پارگی داخل کپسولی به بهترین وجه با ام آر آی قابل مشاهده است. ایمپلنت در مواردی که برای بازسازی استفاده می شود به علت کاهش بافت پوشاننده زیر عضله پکتورالیس قرار میگیرد و برای همین زودتر هم خراب می شود. عوارض جانبی ایمپلنت : عفونت و از بین رفتن احساس نوک پستان و بدفرمی می تواند باشد. هیچ اهمیت بالینی شناخته شده ای برای ایمپلنت وجود ندارد. زمان متوسط پارگی ایمپلنت سیلیکونی هشت تا ده سال است. ایمپلنت با افزایش خطر ابتلا به سرطان ارتباطی ندارند. اما به طور معمول سرطان پستان در این موارد در مراحل پیشرفته تر تشخیص داده می شود. در خانم هایی که ایمپلنت دارند حساسیت ماموگرافی از 67%به 45% کاهش می یابد. مهمترین عاملی که باعث پارگی ایمپلنت می شود ضربه است. FDA استفاده از ایمپلنت سیلیکونی را به دلیل رواج بی رویه بین سالهای 1992-2006محدود کرد و فقط برای بازسازی بعد از ماستکتومی مجوز می داد. طبق دستور العمل اخیر FDA جهت ارزیابی نشت خاموش ایمپلنت سه سال بعد از کاشت و بعد از آن هر دو سال یکبار انجام ام آر آی پستان توصیه شده است.

در تصویر ام آر بر وزن T2

Saline hyperintense>silicone>parenchyma

در تصاویر STIR حذف آب⬅فقط سیلیکون روشن
در تصاویر T1 با کنتراست و حذف چربی⬅سیلیکون hypointense و کپسول طبیعی inhance
چین و چروک در پوسته ایمپلنت طبیعی است.
پارگی ایمپلنت با نشانه های زیر همراه است:
در پارگی جزئی و داخل کپسولی
Keyhole sign, teardrop sign, noose
در پارگی کامل
Linguine sign

Keyhole sign👉مثل جای کلید Ω
Teardrop sign👉 مثل قطره اشک
Linguine sign👉تعدادی خطوط در هم و برهم مثل رشته های اسپاگتی

کمر دردی که حالت انتشار به پا دارد می تواند ناشی از بیرون زدگی دیسک بین مهره ای و یا فشار به ریشه های عصب سیاتیک باشد که به غلط بین مردم بنام دیسک و سیاتیک عنوان می شود.

دیسک کمر یا سیاتیک؟

این سوالی است که بسیاری از بیمارانی که با دردکمر و پا روبه رو هستند، از پزشک معالج خود می پرسند. بسیاری از افراد، تعریف دقیقی از این دو بیماری ندارند و اکثرا کلمات را جابجا استفاده می کنند.

حقیقت این است که هم دیسک و هم سیاتیک عضوی از بدن انسان هستند و بیماری محسوب نمی شوند.

بین هر دو مهره از ستون فقرات یک دیسک بین مهره ای نرم و قابل انعطاف وجود دارد.

دیسک دارای خاصیت ضربه گیری است و از فشار زیاد روی مهره‌ های ستون فقرات جلوگیری می کند. در حقیقت دیسک، حالت کمک فنر را در اتومبیل دارد و سبب می‌شود تا مهره‌ها به هم ساییده نشوند.

دیسک کمر می تواند دچار بیماری های تخریبی عفونی و التهابی، پارگی و بیرون زدگی (فتق) دیسک شود.

همچنین سیاتیک از بزرگ ترین اعصاب بدن است که از پیوستن چندین ریشه عصبی در ناحیه کمر شروع می شود و به پشت ران و ساق پا می رسد و مسئول ایجاد حس و حرکت پاهاست.

عصب سیاتیک می تواند در اثر حوادث، شکستگی ها و بریدگی های عمیق دچار آسیب شود.

چنانچه عصب سیاتیک توسط دیسک بیرون زده ی کمر تحت فشار قرار بگیرد، می تواند موجب درد انتشاری، ضعف و بی حسی پا گردد که به اشتباه به آن سیاتیک می گویند.

یک نوع خاص از کمر درد که حالت انتشار به پا دارد می تواند ناشی از بیرون زدگی دیسک بین مهره ای و فشار به ریشه های عصب سیاتیک در ناحیه کمر باشد که در این مورد خاص باید از کلمه فتق دیسک کمر و درگیری عصب سیاتیک استفاده شود که البته پزشکان از اصطلاح دیسکوپاتی و رادیکولوپاتی استفاده می کنند.

در این مورد، بسیاری از بیماران از کلمه دیسک کمر و سیاتیک استفاده می کنند که این باور غلط باید تغییر یابد.

چاقی، بلند کردن اشیای سنگین از روی زمین، نشستن نامناسب روی زمین و صندلی، ایستادن در حالت نامناسب، جای خواب نامناسب، ورزش نکردن و ضعف ستون اسکلتی، ورزش غیر اصولی، خم شدن و کش آمدن ناصحیح، تصادفات و سقوط، فعالیت جسمانی زیاد و ناجور، بروز پارگی و رگ به رگ شدن یا دررفتگی و برآمدگی دیسک بین مهره‌ها یا رباط و اعصاب و عضلات، ناهنجاری‌های مادرزادی، حاملگی، عفونت‌ها، سرطان‌ها، فشارهای روحی و عصبی، اختلالات مغزی و نخاعی همگی از عواملی هستند که منجر به بروز بیماری دیسک کمر و سیاتیک می‌شوند.

سیگار کشیدن نیز یکی از علل دیسک کمر و سیاتیک است، زیرا سیگار کشیدن شریان‌ها را تنگ می‌کند و این باعث می‌شود میزان اکسیژنی که به پاها و سایر نواحی بدن ‌می رسد، کم شود.

کمردرد انواع مختلفی دارد و علل و عوامل مهمی را در بر می گیرد. بنابراین کمردرد یک نشانه و علامت است و نه بیماری، مثل تب که می تواند به علت های ساده و گاهی خطرناک ایجاد شود و نیاز به بررسی و معاینات دقیق تری دارد.

بنابراین بیماران دچار کمردرد ابتدا باید به پزشک مراجعه کرده و با شرح حال و معاینه دقیق پزشکی و در صورت نیاز انجام تست های خاص، بررسی های تصویر برداری و «ام ار ای»، نوار عصب و عضله و ... نوع ، شدت و علت کمر درد مشخص گردد و سپس درمان اختصاصی انجام شود.

خوشبختانه اکثر این نوع کمردردها با اقدامات غیر جراحی نظیر استراحت مطلق یا نسبی، دارو درمانی، تجویز ورزش های طبی، استفاده از کرست های کمری، انجام فیزیوتراپی، استفاده از استخر و حرکت درمانی در آب و تغییر روش زندگی و احتیاطات لازم بهبود می یابند.

نکته مهم بعد از درمان کمر درد، جلوگیری از عود مجدد بیماری بوده که لازم است آموزش های خاص به بیمار داده شود و جنبه های پیشگیرانه بسیار مهم است.

ضمنا بیماران باید از خود درمانی و  مراجعه به افراد غیر پزشک و غیر متخصص خودداری کنند و لازم است با مشورت پزشکان متخصص جراحی اعصاب، ارتوپدی، طب فیزیکی، روماتولوژیست و ... مشکلات خود را به شکل علمی با کمترین هزینه و بهترین نتیجه حل کنند و قدر سلامتی خود را بدانند.

چه کنیم؟

برای پیشگیری از بروز اختلالات استخوانی و دیسک مهره‌ها، باید از انجام کارهای شدید جسمانی و بلند کردن اشیای سنگین پرهیز شود.

 ضمن اینکه برای جابه‌جا کردن یا برداشتن لوازم از روی زمین بهتر است ابتدا زانوها را خم کرد و در حالت نشسته اشیا را برداشت .

ورزش منظم از قبیل پیاده روی، نرمش، دویدن، کوهنوردی و شنا در دوران جوانی سبب تقویت عضلات و استخوان‌ها و اعصاب و دیسک کمر می‌شوند و در نهایت از ابتلای فرد به بیماری‌های دیسک کمر و سیاتیک جلوگیری می‌کنند.

در افراد چاق، شیوع و شدت دردهای کمری بیشتر است، زیرا بزرگی شکم و تجمع چربی در اطراف و سطح مهره‌ها و عضلات سبب فشار روی اعصاب و دیسک مهره‌ای می‌شود و فاصله بین مهره‌ها را کوتاه‌تر می‌کند

در رادیولوژی روش های مختلفی برای اندازه گیری(LLD) اندازه گیری اختلاف طول اندام تحتانی وجود دارد.
1. تلئورونتگنوگرام (teleoroentgenogram)
تلئورونتگنوگرام روشی است که در آن بیمار مقابل کاست بزرگ به صورت AP می‌ایستد و از فاصله‌ی cm180 به مرکز فیلم یک اکسپوز انجام می‌شود. در این روش باید هر دو کشکک کاملاً در قدام قرار بگیرد.
2. ارتورونتگنوگرام (orthoroentogenogram)

این روش برای کاهش بزرگنمایی از سه اکسپوز روی یک فیلم بهره می‌گیرد. به این صورت که روی یک کاست بزرگ 17×14 اینچ بیمار به صورت سوپاین دراز می‌کشد و بی‌حرکت می‌ماند و سه نقطه‌ی لگن، زانو و مچ‌پا مورد اکسپوز قرار می‌گیرد.
3. اسکنوگرام (alignment view)
نام اسکنوگرام از روشی به نام Slit Scanography که در سال 1937 ابداع شده گرفته شده است. Slit Scanography روشی است که در آن اشعه ایکس از یک شکاف باریک از کلیماتور به فیلم تابیده می‌شود درحالی‌که تیوب در حال حرکت است.

در روش اسکنوگرام بیمار سوپاین روی میز رادیوگرافی می‌خوابد و یک خط‌کش رادیواوپک روی میز بین دو اندام تحتانی وی قرار دارد. فاصله بیمار تا تیوب 101 سانتی‌متر است و از کاست 43×14 اینچ استفاده می‌شود. سه تصویر AP جداگانه با تمرکز روی لگن، زانو و مچ‌پا روی یک کاست بدست می‌آید. بیمار در حین اکسپوزها بی‌حرکت است و کاست حرکت می‌کند. این روش در اطلس مریل به نام اسکنوگرام معرفی نشده است.
4. CR اسکنوگرام
در این روش سه کلیشه از لگن، زانو و مچ‌پا به صورت ایستاده تهیه می‌شود و FFD=203cm. سپس با استفاده از نرم‌افزار Stitching کلیشه‌های بدست آمده را به هم وصل می‌کنند و با ابزارهای اندازه‌گیری LLD را بدست می‌آورند.
5. DR اسکنوگرام
این روش مشابه CR انجام می‌شود، و تفاوت آن در گیرنده تصویر است.
6. سونوگرافی
7. سی‌تی اسکن
در این روش از هر دو استخوان ران تا ساق‌پا یک AP اسکات ویو انجام می‌شود که از سر فمور تا کاندیل داخلی فمور اندازه‌گیری می‌شود.
8. MRI
در این روش یک تصویر T1W با توالی اسپین‌اکو به صورت کرونال از اندام تحتانی گرفته می‌شود که سر فمور تا کاندیل داخلی فمور اندازه‌گیری می‌شود.

منبع: http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC2628227

hindfoot alignment view

یکی از نماهای درخواستی ارتوپدی نمای hind foot alignment view است.
اصطلاحا پا در نمای آناتومیک به سه قسمت جلو، میانه و عقب تقسیم می شود.
قسمت عقبی پا (hind foot) را استخوانهای تالوس وکالکانئوس تشکیل می دهند.
مفصل میانی پا (Chopart joint) قسمت عقبی و میانی پا را به هم متصل کرده است.
جهت بررسی کج پایی از پشت پا با تحمل وزن رادیوگرافی تهیه می شود تا محور ساق پا و پاشنه پا بررسی شود.
با اندازه گیری زاویه hind foot می توان به میزان انحراف محور پشت پایی پی برد.

برای گرفتن این  نما  بیمار می ایستد و کاست  جلوی پای وی قرار می گیرد. سپس اشعه با زاویه 20 درجه به  سمت پا از پشت مچ پا به سمت کف پا  به کاست تابیده می شود. در این حالت توجه کنید که زاویه اشعه بر کاست عمود شود یعنی کاست را طوری باید زاویه داد که اشعه به آن عمود باشد در حالیکه باید اشعه با زاویه 20 درجه به سمت پا به کف پا تابانده شود.

در این حالت تصویری بدست  می آید که تمام  طول پاشنه پا در آن قابل مشاهده است.

آیا شما نگران رشد فرزندتان هستید؟ آیا جثه کودکتان نسبت به هم سن و سالهای خودش کوچکتر است؟ چگونه می توان فهمید که مشکلی هست؟ به چه پزشکی باید مراجعه کرد؟ دلایل تاخیر رشد او چیست؟برای یافتن پاسخ این سوالات مطلب زیر را بخوانید

سن استخوانی باید با سن تقویمی متناسب باشد.  این موضوع نشاندهنده رشد طبیعی اسکلت بدن متناسب با سن فرد می باشد. با توجه به اینکه استخوانهای مچ و کف دست بعد از تولد در سنین خاصی تکامل پیدا می کنند می توان با توجه به زمان تشکیل این استخوانها و تکامل اسکلت مچ دست و بسته شدن صفحات رشد سن استخوانی را تعیین کرد البته این کار توسط متخصص رادیولوژی انجام می شود.

شما به یک متخصص غدد درون ریز که در زمینه رشد و متابولیسم تحصیل کرده است مراجعه کنید. تا بتواند دلیل رشد ناکافی فرزندتان را تشخیص دهد. وی با معاینه و آزمایش و رادیوگرافی می تواند به تشخیص درست و درمان مناسب دست یابد. وی ممکن است رادیوگرافی از مچ و کف دست و یا زانوها را درخواست کند.

برای تشخیص سن استخوانی یک رادیوگرافی از مچ  و کف دست چپ توسط کارشناس رادیولوژی به عمل می آید. تصویر برای تفسیر نزد رادیولوژیست فرستاده می شود. وی با مقایسه کلیشه مورد نظر با اطلس سن استخوانی، سن استخوانی را تعیین می کند.

اگر سن استخوانی مطابق سن تقویمی باشد، رشد استخوانی طبیعی است ولی اگر کمتر از سن تقویمی باشد اصطلاحا به آن تاخیر سن استخوانی گفته می شود.
تاخیر عمومی در بلوغ اسکلتی دلایل و فاکتورهای اتیولوژیکی گوناگونی دارد که می توان آنها را به صورت زیر دسته بندی نمود:

بیماری های مزمن:
1. بیماری قلبی مادرزادی
2.بیماری مزمن کلیوی
3.بیماری التهابی روده باریک
4.سوء تغذیه: اختلال رشد
5. ریکتز یا نرمی استخوان
6. محرومیت های مادری مانند تاخیر رشد داخل رحمی (IUGR) یا جنین مادر مسموم

 اختلالات غدد درون ریز:
1.کم کاری تیروئید
2.کم کاری غده هیپوفیز با کمبود هورمون رشد
3.کم کاری غدد جنسی مانند سندرم ترنر
4.بیماری کوشینگ
5.دیابت نوجوانان
6.غیر معمول (بیماری آدیسون (نارسایی آدرنال
7. کم کاری غدد پاراتیروئید غیر معمول  

اختلالات کروموزومی:
1. تریزومی 21 یا سندرم داون
2. تریزومی 18
3. سندرم ترنر

اختلالات مادرزادی:
سندرم های مادرزادی عقب ماندگی ذهنی یا کوتولگی

اختلالات عصب شناختی:
هیپوپلازی مغزی

سایر موارد (وریشن های طبیعی):
1. کوچک بودن سن حاملگی نوزاد
2.کوتاهی اندام خانوادگی

خانم ز.عبدالهی

باسلام.من در هفته 26 بارداری هستم.درسونوگرافی که دیروز انجام دادم هیدرونفروز خفیف درکلیه چپ پسرم گزارش شده (قطرAPلگنچه کلیه چپ 5.5م.م).میخواستم بدانم این مساله مهمی است ؟ آیا الان میتوانم کاری برای فرزندم انجام بدهم؟پیشنهاد شما برای بهبودی این مشکل چیست؟ درضمن من در هفته 15 آمینوسنتز کردم ونتیجه آن کاملا منفی(خوب) بود.با تشکر

هر گونه انسداد در مسیر مجرای ادرار، میزنای (حالب) و لگنچه کلیه سبب ایجاد هیدرونفروز جنینی می شوند. همچنین برگشت ادرار از مثانه به حالب (رفلاکس)، وجود کیست های کلیه و کلیه های دوگانه (دوبلکس) نیز می توانند سبب هیدرونفروز زمان جنینی باشند.

همان طور که می دانید ۹۰% حجم مایع داخل رحمی (مایع آمنیوتیک) حاصل از ادرار جنین است. جنین در هفته ۱۱ حاملگی قادر به تولید ادرار می باشد. لذا کاهش در حجم مایع آمنیوتیک که توسط سونوگرافی تشخیص داده می شود بسیار با اهمیت بوده و حاکی از اختلال در عملکرد هر دو کلیه جنین و یا انسداد در مسیر خروجی مثانه می باشد.

اکثر نوزادان در طی ۲۴ ساعت اول بعد از تولد ادرار می کنند. عدم دفع ادرار بعد از ۲۴ تا ۴۸ ساعت احتمال مشکل در سیستم ادراری را مطرح خواهد کرد و نیازمند پیگیری جدی است.

در اکثر موارد معاینه نوزاد طبیعی است اما ممکن است توده ای در ناحیه پهلو و یا بالای مثانه لمس شود که احتمال ضایعات انسدادی را مطرح می کند. در تمام نوزادان با سابقه هیدرونفروز زمان جنینی سونوگرافی باید در روز ۷-۳ بعد از تولد توسط سونوگرافیست با تجربه انجام شود. حتی اگر نتیجه سونوگرافی بعد از تولد طبیعی باشد، جهت بررسی برگشت از مثانه به حالب، ضایعات انسدادی در مسیر مجرای خروجی ادرار، مثانه عصبی  و … رادیوگرافی مخصوص (VCUG) ضروری است. اگر نتیجه VCUG طبیعی باشد، احتمال ضایعات انسدادی در قسمت های بالاتر سیستم ادراری وجود دارد که جهت تشخیص این موارد اسکن ایزوتوپ از کلیه ها ( MAG3 یا DTPA) باید انجام شود.

تمام نوزادانی که سابقه هیدرونفروز جنینی یا هیدرونفروز نوزادی را دارند تا هنگام بررسی تشخیصی کامل و تعیین تکلیف قطعی باید از آنتی بیوتیک جهت پیشگیری از عفونت های ادراری استفاده کنند. آنتی بیوتیک آموکسی سیلین در دو ماه اول عمر مناسب است.

هنگامی که نوزاد نیاز به عمل جراحی  نداشته باشد باید با انجام سونوگرافی های مکرر و اسکن کلیه تحت پیگیری قرار گیرد. بررسی میزان عملکرد کلیه (اندازه گیری کراتنین خون)، کنترل فشار خون، وضعیت رشد جسمی کودک و آزمایش های مکرر ادراری از نظر بررسی عفونت ادراری از فاکتورهای مهم در پی گیری کودکان است. انجام عمل جراحی بستگی به نوع و شدت ضایعه در رادیوگرافی های انجام شده نوزاد دارد که توسط پزشک متخصص کلیه (نفرولوژیست) و یا پزشک متخصص مجاری ادرار (اورولوژیست) تشیخص داده می شود. در صورت وجود ناهنجاری های غیر انسدادی و موارد خفیف باید نوزاد تحت پیگیری های مکرر قرار گیرد.

 رهی.فیروزی

اخرين رتبه مجاز ارشد اناتومي

از آخرین رتبه اطلاع ندارم اما سال 91 نمره آخرین فرد پذیرفته شده 77 بوده نمره رتبه دهم 258 و نمره رتبه پانزدهم 240 و رتبه سی و چهار 208 بوده

قماشچی

mri ایستاده در تهران کجا می گیرند؟ 

تا جایی که اطلاع دارم در ایران دستگاه ام آر آی ایستاده نداریم

کندروپلازی منقطع (chondrodysplasia punctata) یکی از ناهنجاری های ژنتیکی و بالینی کمیاب است که با تغییرات اپیفیزیال و اسکلتی همراه است. نواحی متعدد کلسیفیکاسیون درون غضروف استخوانهای در حال رشد در رادیوگرافی مشاهده می شود. این بیماری مادرزادی باعث نقص  در جذب کلسیم استخوانهای غضروفی می شود.
معمولا در قسمت های دیستال انگشتان دیسپلازی ایجاد می شود که به صورت مثلثی شکل ظاهر می شود. همچنین با بد شکلی هایی در صورت همراه است مثلا  پل بینی فرو می رود، اختلال رشد و عقب ماندگی ذهنی متوسط نیز ایجاد می شود در موارد شدید تر فشردگی طناب نخاعی در این سندرم بروز می کند.
از هر 10000 تولد یک مورد به این بیماری مبتلا می باشد.
 بیماری جنینی ناشی از وارفارین، تظاهراتی شبیه این سندرم دارد که همراه با هیپوپلازی بینی و کندروپلازی منقطع است.

دیسپلازی به معنی رشد زیاد از حد است در حالیکه هیپوپلازی به معنی توقف رشد طبیعی می باشد.

سینوزیت (Sinusitis) آماس حاد یا مزمن لایهٔ مخاطی در یک یا چند حفره اطراف بینی است.
سینوس ها حفره‌های خالی در استخوان‌های جمجمه و صورت هستند. هر عاملی که موجب پرشدن و گرفتگی آن‌ها شود، سینوزیت ایجاد خواهد کرد. سرماخوردگی، حساسیت و یا انحراف تیغه بینی از عوامل این بیماری هستند. درد، تب خفیف، ترشحات بینی و حلق خصوصاً در صبح‌ها از علائم این بیماری هستند. سردردهای صبح‌گاهی در زمان بیدار شدن از خواب به صورت کاملاً مشخص به وجود مشکلی در سینوس اشاره دارد.

همچنین درد در پیشانی، در محل سینوس‌های پیشانی در زمان لمس، درد در فک و دندان‌های بالایی و دردناکی گونه‌ها در زمان لمس‌کردن (در اثر عفونت سینوس‌های فک بالا)، تورم یا درد بافت اطراف چشم‌ها یا کناره‌های بینی، اختلال در حس بویایی و گرفتگی بینی از دیگر نشانه‌های بیماری هستند.

در هـر طرف صورت ۴ عدد سینوس وجود دارد که عبارت‌اند از:

۱- سینوس فکی (maxillary sinuses): در زیر چشم و در استخوان گونه واقع است. سینوزیت فکی باعث ایجاد درد و احساس فشار در گونه‌ها می‌شود (دندان‌درد و سردرد).

۲- سینوس پیشانی (frontal sinuses): در بالای چشم و در استخوان پیشانی قرار دارد.سینوس‌های پیشانی تا سن ۵-۱۰ سالگی وجود ندارند. این سینوس‌ها از سن ۷ سالگی به بعد پدید می‌آیند. سینوزیت پیشانی باعث ایجاد درد و احساس فشار در بالای چشم‌ها می‌شود (سردرد).

۳-سینوس پرویزنی (ethmoid sinuses): بین چشم و بینی و در استخوان پرویزنی واقع است. سینوس‌های فکی و پرویزنی از بدو تولد وجود داشته و تا ۱۸ سالگی به رشد خود ادامه می‌دهند. سینوزیت پرویزنی باعث ایجاد درد و احساس فشار بین بینی و چشم‌ها می‌شود(سردرد).

۴- سینوس شب‌پره‌ای (sphenoid sinuses): در پشت سینوس پرویزنی و چشم و در مرکز استخوان جمجمه، زیر غدهٔ هیپوفیز قرار دارد. سینوسهای شب پره‌ای در سنین بلوغ ظاهر می‌گردند. سینوزیت شب پره‌ای باعث ایجاد درد و احساس فشار پشت چشم‌ها می‌شود.

سینوزیت براساس دورهٔ بیماری به سه دستهٔ حاد (کم‌تر از ۴ هفته)، زیرحاد (۴ تا ۸ هفته) و مزمن (بیش‌تر از ۸ هفته) تقسیم می‌شود.

تشخیص سینوزیت مزمن از حاد از طریق سی تی اسكن انجام می شود چرا كه راه های درمان آنها متفاوت است. سینوزیت حاد، بیماری كوتاه مدتی است كه به آنتی‌بیوتیك‌ها و داروهای ضد‌احتقان به خوبی پاسخ می‌دهد. سینوزیت مزمن، سینوزیتی است كه حداقل شش ماه طول كشیده باشد كه در این مورد درمان دارویی و جراحی بطور توام انجام خواهد شد.

در بیشتر موارد سینوزیت مزمن بر خلاف سینوزیت حاد باكتریال است، اختلالات آناتومیك و بویژه انحراف تیغه میانی بینی و تغییر در وضعیت سیستم ایمنی (بویژه آلرژِی) شایعترین و مهمترین عامل زمینه ای و مستعد كننده سینوزیت مزمن است.

یکی از روش های معمول بررسی سینوس ها رادیوگرافی به روش واترز می باشد.

به طور كلي انجام راديو گرافي در تشخيص سينوزيت حاد لزومي ندارد و گرافي‌هاي ساده موارد مثبت و منفي كاذب زيادي دارد و تنها گاهي اوقات براي تاييد تشخيص يا بدست آوردن مدركي از درگيري مخاطي ممكن است انجام شود.

علائم راديو گرافيك مبنی بر سينوزيت شامل افزايش ضخامت مخاطي بيش از 6 ميلي متر در سينوس ماگزيلاي بالغين و بيش از 4 ميلي متر در اطفال و كاهش بيش از 33% از حجم سينوس ماگزيلا يا سطح مايع هوا در هر كدام از سينوس‌هاي پارانازال مي‌باشد.

انجام CT اسكن، محدود به نماي كرونال با فوكوس به كمپلكس استئومئاتال در مواردي كه تصوير برداري ضرورت داشته باشد، كمك كننده مي‌باشد. در موارد درگيري اربيت، CT با نماي كرونال و آگزيال انديكاسيون دارد و MRI اطلاعات مفيدي از درگيري بافت نرم را نشان مي‌دهد. 

از این نما جهت ارزیابی
جابجایی لترال تالار که می توان موارد زیر را در آن بررسی کرد:
فضای واضح داخلی
آسیب رباط دلتوئید

کوتاه شدگی فیبولا نیز با موارد زیر می توان بررسی کرد:
زاویه تالوکرورال
خط تیبیوفیبولار

چرخش فیبولا یا دررفتگی خارجی نیز با بررسی خط تیبیوفیبولار قابل ارزیابی ست.

طول فیبولا، کج شدگی تالوس، جابجایی تالوس، فضای واضح داخلی، هم پوشانی مفصل تیبیوفیبولار و فضای واضح تیبیوفییبولار (فضای بین استخوانی واضح) در نمای مورتیس (mortise) قابل اندازه گیری هستند.

پوزیشن دهی: در این حالت مچ پا 20 درجه به سمت داخل می چرخد و اشعه عمود به  خط بین قوزکی (intermalleolar) مچ پا تابانده می شود.

گرافی قفسه سینه یکی از پر کاربردترین تصاویر رادیولوژی ست  که در عین اینکه به راحتی انجام می شه و به نظر ساده ست اما تفسیرش مهارت می خواد! یکی از مواردی که گرافی chest برای بررسیش درخواست میشه کنترل محل قرار گیری کاتتر شالدونه! حالا این شالدون چیه و برای چی گذاشته میشه؟ مطلبی که در ادامه می خونید رو از سایت ویکی پدیا ترجمه کردم!

کاتتر دیالیز یا شالدون

به کاتتری که برای تعویض خون به وسیله دستگاه همودیالیز برای بیمار تعبیه می شود شالدون گفته می شود.

کاتتر دیالیز از دو لوله تشکیل شده است

لوله وریدی
لوله شریانی
این واژه برای افراد غیر حرفه ای گیج کننده است چون هر دو لوله در ورید قرار می گیرند لوله شریانی(قرمز رنگ) برای برداشت خون از بیمار و انتقال آن به دستگاه دیالیز استفاده می شود در حالیکه لوله وریدی (آبی رنگ) خون را از دستگاه دیالیز به بیمار برمی گرداند. میزان جریان خون در کاتتر های دیالیزی بین 200 تا 500 میلی لیتر بر دقیقه است.اگر بیمار  به دیالیز طولانی مدت نیاز داشته باشد از کاتتر دیالیز سخت تری استفاده می شود. کاتتر های مذکور از جنس داکرون است و تقریبا 2 تا 3 سانتی متری زیر پوست را سوراخ می کند. سوراخ ایجاد شده باید از عفونت محفوظ بماند. بیشتر کاتتر های دیالیز معمولی که امروزه در فروشگاه ها عرضه می شوند از نوع کاتتر دیالیزی دو قسمتی یا split هستند. این کاتتر 2 لوله جدا از هم را دربردارند.